Aan deze tekst die staat op de flyers van de Actie Kerkbalans dacht ik, toen ik het evangelie las van zondag 2 februari aanstaande. Wij vieren veertig dagen na het geboortefeest van Jezus zijn opdracht in de tempel. Ook wel genoemd Maria Lichtmis.
Maria en Jozef gaan met hun kind naar de tempel om Hem toe te vertrouwen aan de Heer, aan God. Als ouders brengen zij ook een offer. Mag ik het een bijdrage noemen aan de kerk? Dat zij dit doen uit solidariteit en niet omdat het moet.
In die tempel zijn meerdere mensen betrokken op dat wat de kerk brengt en viert. In haar kwetsbaarheid, gebrokenheid, in geloof, hoop en liefde. Een oude man Simeon duidt met woorden, dat hij het licht aanschouwt, dat voor alle mensen een baken wil zijn. Ook een profetes Hanna spreekt woorden van dank aan God. Over het Kind en tot allen die bevrijding verwachten. Bevrijding en ruimte die Hij, Jezus ons wil geven.
Tot Maria zegt de oude Simeon dat dit gebeuren zal in vallen en opstaan. Opstanding, zo zegt Simeon. Daar zullen teleurstelling en vragen die bij het leven horen, aanwezig zijn.
Ook in onze geloofsgemeenschap onze parochies is dit het geval. Maar in datgene wat wij vieren, wil de kerk ook in ons werkgebied een baken zijn. Daarvoor wordt van ons allen, u, jullie, ik, iets gevraagd. Noem het een offer. Om samen te blijven vieren. Om in Jezus onszelf toe te vertrouwen in geloof, hoop en liefde. Hij wil ons daarin een Baken zijn. Zijn wij die bakens voor Hem en daarin voor elkaar?
Ik wens ons dat allen toe telkens als we vieren, verdiepen en leren. Elkaar nabij zijn in teleurstellingen en blijdschap in vreugde en verdriet. Dan kan geloof, hoop en liefde een blijvende baken zijn voor ons allen. Dank voor dat, wat u, jullie, daarin willen betekenen.
Willy Rekveld, parochievicaris
